روزي زليخا با يوسف خلوت کرد و از فرصت به دست آمده استفاده نمود. روبه يوسف کرد و گفت: سرت را بلند کن و به من نگاهي کن. يوسف گفت: مي ترسم هيولاي کور و نابينايي بر ديدگانم سايه افکند. - زليخا: به به! چه چشم هاي شهلا و زيبايي داري! - يوسف: همين ديدگان من در خانه ي قبر، نخستين عضوي هستند که متلاشي شده و روي صورتم مي ريزند. - زليخا: چه قدر بوي خوشي داري! - يوسف: اگر سه روز بعد از مرگ من بوي مرا استشمام نمايي، از من فرار مي کني. - زليخا: چرا نزديک من نمي آيي؟ - يوسف: چون مي خواهم به قرب خداوند نايل شوم. - زليخا: گام بر روي فرش هاي پر بها و حرير من بگذار و خواسته مرا برآور. - يوسف: مي ترسم بهره ام در بهشت از من گرفته شود. وقتي که زليخا استقامت و پاک دامني يوسف را ديد و يقين کرد که تسليم هوس هاي او نمي شود، از راه تهديد وارد شد و به يوسف گفت: حالا که چنين است تو را به شکنجه گران زندان مي سپارم...
يوسف با کمال نيرو گفت: باکي نيست، خدا ياور من است.
